Na een lange periode geen wedstrijden meegedaan te hebben deed ik vorige week mee aan de crossduatlon in Wetteren, een organisatie van mijn eigen club. Al van bij de start lag mijn hartslag vlug hoger dan normaal voor het tempo dat ik liep. Toch kan ik tevreden zijn over mijn loopproef, niet snel maar zeker niet traag. Bij het fietsen kwam ik niet zo vlug in mijn tempo en kort na de eerste ronde kreeg ik met materiaalpech af te rekenen, mijn ketting blokkeerde bij het schakelen en ik kon enkel nog op mijn grootste tandwiel rijden, maar ook dit sleepte. Het werd een lastig vervolg van de fietsproef, op de zware en de technische stukken moest ik helaas lopen. Dit kostte me veel krachten en ik merkte dan ook dat ik steeds trager begon te rijden. Ik dacht er sterk over om na de tweede fietsronde te stoppen maar reed toch door. In de laatste ronde viel ik nog doordat ik niet klein genoeg kon rijden. Ik kwam vast te zitten in een braamstruik met enkele mooie schrammen en bloed als gevolg. Na een nog zwaardere laatste ronde kwam ik samen met ploeggenoot Walter in de wissel. Ik dacht samenblijven en samen over de finish. aanvankelijk lukte dit ook goed maar na een kilometer kreeg ik last van krampen in het bovenbeen. Ik probeerde verder te wandelen, maar het ging niet echt over. Na alle pech die ik al gehad had vandaag besloot ik ontgoocheld op te geven.
De reden van de hoge hartslag is ondertussen gekend, ik had het begin van een verkoudheid. De dagen na de wedstrijd voelde ik me behoorlijk futloos bij het opstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten